ระทับใจแรก คือ รองเท้า

ระทับใจแรก คือ รองเท้า

หลังจากที่ผมได้ทำความรู้จักวัดพระธรรมกายได้ 2-3 สัปดาห์โดยการมานอนพักในคืนวันเสาร์และกลับในวันอาทิตย์ ผมก็ได้ร่วมกิจกรรมอาสาสมัครแบบมั่วๆตามแบบผมคือ ใครให้ทำอะไรก็ทำ ว่างๆก็เดินไปของานเค้าทำ  ไม่สังกัดไปคนเดียวกลับคนเดียว แอบดูอยู่ห่างแบบ งง งง เก็บทุกอย่างไว้ในใจ แต่สิ่งที่สร้างความประทับใจสิ่งแรกในกระบวนการจัดการของวัดฯสำหรับผม คือ "รองเท้า" มีเรื่องน่าสนใจหลายส่วน เช่น การเรียงรองเท้าเป็นระเบียบของสาธุชน ตอนมาเข้าฟังธรรม ปฏิบัติธรรมหรือมีกิจกรรมต่างๆ โดยจะมีผู้รับหน้าที่เรียงรองเท้า ผมรู้สึกได้ว่าคนทำหน้าที่นี้จะมีความสุขมากเหมือนได้ทำหน้าที่อันทรงเกียรติ ในการคอยจัดเรียงรองเท้าของทุกๆคนที่มาเป็นร้อยเป็นพันคู่ โดยพยายามจับคู่รองเท้าให้ถูกต้องและเรียงเป็นระเบียบ แถวสวยงาม (อันนี้มาทราบตอนหลังว่าเป็น วัฒนธรรมของหลวงพ่อทัตต ตอนท่านยังไม่ได้บวช(คุณเผด็จ) ที่ท่านมาแอบมาจัดเรียงรองเท้าคนมาปฏิบัติธรรมกับท่าน ตอนที่ทุกคนกำลังนั่งสมาธิ ท่านก็แอบมาจัดรองเท้าให้เป็นระเบียบ ::ขอบคุณคำแนะนำทุกคำแนะนำครับ ผมเขียนจากความจำ100% ทำให้เกิดข้อผิดพลาดได้กราบขออภัยครับ)

เรื่อง"รองเท้า"ถัดมาคือ 

การถอดรองเท้าตอนเข้าห้องน้ำ(สาธารณะ)ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมว่าแปลก แต่พอเห็นห้องน้ำสะอาดขนาดนอนได้ก็ไม่แปลกใจว่าทำไมคนจึงกล้าถอดรองเท้าเข้าห้องน้ำสาธารณะ แต่ผมอันนี้ผมไม่แปลกใจมากเพราะผมเคยแอบไปเข้าห้องน้ำที่ชมรมพุทธที่เกษตร ก็พบป้ายให้ถอดรองเท้า  ก่อนเข้าห้องน้ำตอนแรกก็ไม่กล้าพอเข้าไปแล้วเห็นสะอาดดีเลย กลับออกมาถอดแล้วเข้าไปใหม่ 55 ชาวชมรมพุทธที่เกษตรก็คงเอาวัฒนธรรมความสะอาดและการถอดรองเท้าเข้าห้องน้ำมาจาก วัดฯแน่ๆ (ตอนหลังๆเห็นคนเยอะมากๆก็มีการปรับให้เปลี่ยนรองเท้าสำหรับใช้ในห้องน้ำแทน)

อีกเรื่องของ"รองเท้า"คือ

การสร้างช่องจอดรองเท้าสำหรับรองเท้าโดยเพราะซึ่งเป็นการตีตารางสีขาวเป็นช่องๆสำหรับจอดรองเท้า พอดีรองเท้า1คู่1ช่อง เพื่อช่วยในการเรียงรองเท้า ให้สะดวกและเป็นระเบียบแบบง่ายๆประหยัดปะโยชน์สูง ตามอาคารต่างๆตรงประตูทางเข้าจะมีช่องจอดรองเท้าไว้ให้เพื่อความเป็นระเบียบดูแล้วสบายตาดีและมีประโยชน์จริงๆ

ซึ่งแค่การจัดการ"รองเท้า" ก็รู้สึกถึงความละเอียดและใส่ใจ ของคนวัดพระธรรมกายแล้ว

ปล.ตอนหลังๆสาธุชนมากันหลักหลายๆหมื่น เป็นแสนก็ปรับให้มีการใส่ถุงใส่รองเท้าเพื่อความสะดวกรวดเร็วและแก้ปัญหาเรื่องรองเท้าหาย รองเท้าหลง รองเท้าเหม็น รองเท้าไม่สะอาด ฯลฯปัญหารองเท้าได้หมดจดจริงๆ  แต่ตามอาคารต่างๆก็ยังมีวัฒนธรรมคุณยายเรื่องการจัดเรียงรองเท้าอยู่

จริงๆถ้ามานึกเรื่อง"รองเท้า"ของวัดพระธรรมกายก็มีอีกหลายประเด็นที่น่าสนใจ เช่น รุ่นของรองเท้าพระจะมีลักษณะคล้ายกันเพราะเคยเดินธุดงค์เท้าเปล่ามาด้วยกัน(รุ่นเดินธุดงค์เดียวกัน) ก็จะมีสาธุชนมาถวายรองเท้าให้หลังจากเดินเสร็จ ,เรื่องวิธีการแก้ไขปัญหารองเท้าหายในห้องน้ำ โดยการจัดสร้างเป็นรุ่นพิเศษ ต่างๆหลายอย่างซึ่งดูแล้วเป็นเรื่องความใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยซึ่งเป็นวัฒนธรรมที่ยิ่งใหญ่คือ

         "ถ้าทำงานหยาบให้ละเอียดก็สามารถเข้าถึงความละเอียดภายในได้ง่าย"